خبرگزاری آریا - در حالی که بودجه سالانه کشور با صراحت منابع ارزی مناسبی برای تأمین دارو در نظر گرفته است، گزارشهای میدانی و نطقهای نمایندگان مجلس از جمله آقای کمال حسینپور، نماینده پیرانشهر، نشان میدهد که مردم همچنان با کمبود و گرانی دارو دستوپنجه نرم میکنند. این تناقض میان «تصمیمات رسمی» و «واقعیتهای اجتماعی» پرسشی جدی را پیش میکشد: مشکل کجاست؟ در تخصیص؟ در نظارت؟ یا در اراده؟
سخنان نماینده پیرانشهر، که از زبان مردم محروم و بیمار سخن میگوید، زنگ خطری است برای نظام سلامت کشور. وقتی با وجود تخصیص ارز، دارو به دست مردم نمیرسد، باید پرسید چه کسانی در این چرخه ناکارآمدی مسئولاند؟ آیا سازمان غذا و دارو، وزارت بهداشت، یا نهادهای نظارتی دیگر توانستهاند وظایف خود را بهدرستی انجام دهند؟
در شرایطی که احتکار دارو، توزیع ناعادلانه، و نوسانات قیمت جان بیماران را تهدید میکند، نمیتوان به صرف تصویب بودجه دلخوش بود. سلامت عمومی، همانطور که نماینده محترم تأکید کردهاند، «قابل چشمپوشی نیست». این جمله باید بهعنوان اصل راهبردی در سیاستگذاری سلامت تلقی شود، نه صرفاً یک هشدار در نطق میاندستور.
مردمی که برای تهیه داروی ساده مجبورند داروخانهها را زیر و رو کنند، یا با قیمتهای چندبرابری در بازار آزاد مواجه شوند، قربانیان بیصدای این بیعدالتی هستند. اگر ارز تخصیص یافته، چرا دارو نیست؟ اگر دارو هست، چرا گران است؟ و اگر گران است، چرا نظارت نمیشود؟
در نهایت، سلامت مردم نباید گروگان ناکارآمدی اداری یا سودجوییهای پنهان باشد. انتظار میرود وزارت بهداشت و نهادهای ذیربط با شفافسازی، نظارت مؤثر، و برخورد قاطع با متخلفان، اعتماد عمومی را بازسازی کنند. بودجه کافی است، اما اراده کافی نیست.