خبرگزاری آریا -جاناتان فریدلند، روزنامهنگار، در مقالهای در گاردین استدلال میکند که ایالات متحده در دوران ریاستجمهوری دونالد ترامپ دیگر تنها یک متحد مردد برای اروپا نیست، بلکه به یک طرف مخاصم تبدیل شده که آشکارا در پی تأثیرگذاری بر آینده سیاسی این قاره است.
به گزارش آریا، نویسنده در ستون خود اشاره میکند که این موضوع حتی به سطح کار برای تغییر رژیم در درون قاره رسیده است. این ادعا بر اساس استراتژی امنیت ملی جدید آمریکا مطرح شده که در آن «رشد نفوذ احزاب ملیگرای اروپایی» دلیلی برای خوشبینی زیاد دانسته شده و تأکید کرده که آمریکا هر کاری میکند تا به اروپا کمک کند «مسیر کنونی خود را اصلاح کند.» این سند انتقادات تندی به اروپا وارد کرده و آن را به دلیل مهاجرت، کاهش نرخ تولد و آنچه سرکوب آزادی بیان میخواند، در معرض خطر «محو تمدنی» دانسته است.
فریدلاند تأکید میکند که این گفتمان — که منعکسکننده یک دیدگاه فرهنگی و نژادپرستانه است که اروپا را در حال از دست دادن هویت سفید و مسیحی خود میبیند — محدود به زبان ایدئولوژیک یا رقابتهای رسانهای نیست، بلکه نمایانگر یک طرح سیاسی مشخص است که واشنگتن به موجب آن قصد خود را برای حمایت از احزاب راست افراطی و محافظهکار در کشورهای اصلی اروپایی مانند آلمان، فرانسه و بریتانیا و تضعیف اتحادیه اروپا اعلام میکند. وی این جهتگیری را با منافع روسیه مرتبط دانسته و معتقد است تضعیف اتحادیه اروپا یک هدف استراتژیک دیرینه برای مسکو است، که توضیحدهنده استقبال روسیه از سیاست جدید آمریکا در یک همپوشانی بیسابقۀ مواضع واشنگتن و کرملین است.
این مقاله به دلایل خصومت آمریکا با اتحادیه اروپا میپردازد و بخشی از آن را ناشی از توانایی اتحادیه برای تحمیل محدودیتها و مقرراتی میداند که نفوذ شرکتهای آمریکایی و شخصیتهای تأثیرگذاری مانند ایلان ماسک را محدود میکند. همچنین تمایل ترامپ به تعامل با کشورهای اروپایی منفرد که تحت فشار گذاشتن آنها آسانتر است، به جای یک بلوک قوی و متحد، از دیگر دلایل عنوان شده است.
صرف نظر از انگیزهها، نویسنده تأکید میکند که آمریکا اکنون اتحادیه اروپا را به عنوان یک رقیب — و نه یک متحد — میبیند، واقعیتی که دیگر نمیتوان آن را انکار کرد. در واقع، مدافعان ترامپ سعی کردهاند بگویند که دولت او مخالف خود اروپا نیست، بلکه مشخصاً مخالف اتحادیه اروپا است. از نظر امنیتی، فریدلاند موضع آمریکا در جنگ اوکراین را مورد انتقاد قرار داده و معتقد است واشنگتن بر کییف فشار وارد میکند تا شرایطی را بپذیرد که به نفع روسیه است. در حالی که رهبران اروپایی — از جمله مارک روته، دبیرکل ناتو — این واقعیت را نادیده میگیرند که قدرتمندترین کشور این اتحاد اکنون به مسکو نزدیکتر است تا به متحدان سنتی خود.
از سوی دیگر، نویسنده بر تناقض موجود در موضع بریتانیا تأکید میکند، جایی که نخستوزیر کیر استارمر علناً از اوکراین حمایت میکند، اما همچنان اولویت را به رابطه با واشنگتن میدهد — حتی به قیمت همکاری با اروپا، چه در پروندههای دفاعی و چه تجاری. این مقاله نتیجه میگیرد که اروپا در یک لحظه تعیینکننده قرار دارد که شجاعت سیاسی را برای پذیرش این که اتحاد آتلانتیک در بحرانی عمیق به سر میبرد و وابستگی سنتی به ایالات متحده دیگر تضمینشده نیست، میطلبد. در این شرایط، نویسنده از رهبران اروپایی میخواهد تا با واقعیت روبهرو شده و به جای چسبیدن به روابطی که دیگر دوسویه و مبتنی بر اعتماد سابق نیست، موضعی مستقلتر و منسجمتر برای اروپا بسازند.