خبرگزاری آریا -مدیریت کیفیت هوا در تهران به عنوان یک مسئله حیاتی و پیچیده، به وضوح با چالشهای متعددی مواجه است که نشاندهنده ضعفهای اساسی در سیاستگذاری و برنامهریزیهای شهری میباشد. اظهارات اخیر فاطمه کریمی، مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوای تهران، بر این نکته تأکید دارد که منشأ آلودگیها در جنوب شهر، محدود به کارگاهها و صنایع نیست، بلکه ترکیبی از عوامل متنوع و شرایط جوی نیز در این مسأله دخیل است. این حقیقت نشان میدهد که در مدیریت آلودگی هوا، نیاز به رویکرد جامعتری داریم که همه جنبهها و متغیرهای مؤثر را در نظر بگیرد.
در حالی که فعالیتهای صنعتی میتوانند تأثیرگذار باشند، باید اذعان کرد که مشکلات جدیتری مانند خشکسالی و طوفانهای گرد و غبار نیز بر کیفیت هوا تأثیر میگذارند. این بیان خود گویای نقص در برنامهریزی برای مقابله با بحرانهاست. چراکه عدم توجه کافی به عوامل جوی و اقلیمی، از یک سو و ضعف در مدیریت منابع انسانی و صنعتی، از سوی دیگر، به تداوم آلودگی هوا و افزایش بیماریهای ناشی از آن منجر میشود.
علاوه بر این، اظهارات وی در مورد غلظت گازهای دیاکسید گوگرد و دیاکسید نیتروژن، که در بیشتر ایستگاههای پایش در محدوده استاندارد قرار دارد، نشاندهنده عدم توجه کافی به ذرات معلق و خطرناکتر نظیر PM₂.₅ است. این ناهماهنگی در اولویتها و عدم نظارت دقیق، نشان از ضعف در مدیریت کلان شهری و عدم وجود یک استراتژی مؤثر برای کاهش آلودگی هوا دارد.
در نهایت، بیتوجهی به شرایط توپوگرافی و الگوی بادهای فصلی، به همراه عدم توانایی در تحلیل درست منابع آلاینده، از دیگر نقاط ضعف در مدیریت کیفیت هوا به شمار میرود. به جای تکیه بر مطالعات و پروژههای محدود، نیاز است که یک رویکرد یکپارچه و فراگیر در دستور کار قرار گیرد تا بتوان به نتیجهای پایدار در بهبود کیفیت هوای تهران دست یافت. در غیر این صورت، تهران به عنوان یک کلانشهر با بحران آلودگی هوا، همچنان در معرض خطرات جدی خواهد بود.